Ja, zoals zij haar borst kon beroven van andermans hand, met souplesse, maar niet de hand die haar had, niet al jaren, en waaruit zij zich ontdubbelde, wie lijdt zelfs aan gebrek te midden van de briesende wereld, het water, zo’n leven!

Een minnares verschuilt zich in de keuken en maakt de inventaris op. Een dochter en moeder schrijven elkaar, met toenemende drift. De brief van een dichter mist doel. Een verlaten schrijfster beklaagt haar eigen pen. In deze beeldende miniaturen en observatie...

zo ben ik geworden ik had lang nikscrazy dat ik na zo’n avond inslaapzie testament twee ik ben het sloebertje van godik leg je het bloeden van mijn handen uitvia een link naar mijn medicatie: ‘implantatenzijn van marsepein en vrede is een heidens concept’als dienstdoend paasfiguur noem ikdit eenzijdig gesprek mijn inspirerende partnerde middeleeuwen zijn over je mag wegkijkenkom maar terug als de prijs aan de pijn herinnert

Een stabat mater – zo laat de poëzie van Anne Vegter in Proje...

ik bouw mijn kaartenhuizen het liefst niet van kaartenik borduur graag wandkleden waarop ik naakt te zien benin authentieke details vrij van alle tinten ruisin alle naaktheid ikik denk niet dat dat kan maar denk het toch graagik vul willekeur graag op met kruisstekenin mijn kamer boven de haard hangt het kleed onbekekenin het granieten kaartenhuis waar zelfsik ontbreek

Jeroen van Kan verbindt in zijn nieuwe bundel twee bewegingssoorten met elkaar: die van het binaire balletje en de in zijn baa...

De nieuwe dichtbundel van Gerrit Kouwenaar opent met de reeks een glas om te breken, die ter gelegenheid van zijn vijfenzeventigste verjaardag als extra fraaie leparello verscheen. Hij sluit een indrukwekkende reeks gedichten van rouw, die hun aanleiding hebben in de dood van Kouwenaars vrouw Paula, maar op de lezer in de eerste plaats een algemeen geldige, ja nu al klassieke indruk maken. Tussen die twee afdelingen in staan gelegenheidsgedichten in engere zin, maar als het waar is dat alle g...