Plotseling wordt er plaats gemaakt om iemand door te laten. Het is Tibor. Ik kijk verbaasd naar hem. Een man met zoveel gezag en toch zo verlegen, zo eerbiedig tegen iedereen. Hij kijkt mij aan en zegt zo zacht dat alleen ik het kan horen: ‘Wat je ziet is niet gezag, het is respect.’ Ik kijk hem geschrokken aan en een blos kleurt mijn wangen. Ik was vergeten dat hij mijn gedachten kon lezen.

Zo begint het verhaal van de ik-figuur in deze roman ‘Schaduwtaal.’

Wat een welverdiend pensi...

En toen begonnen de dromen. Toen ik klaar was met de liefde. Toen ik wist dat het altijd zo zou blijven. Geen dokter die mij kan helpen. Geen medicijn dat de pijn kan stoppen. Ik zag mensen die er niet waren. En als ik ze niet zag, voelde ik hun aanwezigheid en wist ik dat ze er toch waren. Ik ben niet gek, dat vind ik zelf. Anderen denken er misschien anders over. Daarom kan ik het tegen niemand zeggen, dat doe ik ook niet. Maar ik weet dat het waar is.

Zo begint het verhaal van de hoofdpers...