De eenzaamheid van de kindertijd en de verwondering van de ouderdom, geziene films en gelezen boeken, psychoana­lyse, huishoudelijke taken, politiek, wel of niet geloven in God: de korte essays in Nooit moet je me vragen gaan zoals we dat gewend zijn van Ginzburg over alle facetten van het dagelijkse le­ven, van hoog naar laag, van ernstig naar hilarisch. Ginzburgs toon is onderzoekend, eerlijk, streng en geestig en de essays lezen als pagina’s uit het dagboek dat de auteur verklaarde nie...

Natalia Ginzburg behoort tot dezelfde generatie als Primo Levi, Leonardo Sciascia, Alberto Moravia en Italo Calvino

Een ware klassieker met een nawoord van Arjan Peters

De zestienjarige Anna observeert de gebeurtenissen rond twee bevriende families in een Italiaanse provinciestad ten tijde van het fascisme, vlak voor en na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Kleine gebeurtenissen en alledaagse emoties staan centraal, wat zorgt voor een schrijnend beeld van de situatie waarin d...

Natalia Ginzburg (Palermo 1916 – Rome 1991) is een van de beste en meest vooraanstaande Italiaanse schrijfsters uit de twintigste eeuw en behoeft geen nadere introductie, zeker niet nu ze sinds een paar jaar internationaal is herontdekt.

In het najaar verschijnt de essaybundel De kleine deugden, een collectie van elf portretten over het leven, waarin Ginzburg bekende voorwerpen en ervaringen – versleten schoenen, spaarpotten, gehaktballen, kindertijd, stilte – transformeert tot onderwerp...

Natalia Ginzburg schreef Familielexicon toen ze in de jaren zestig in Londen woonde. Vol heimwee naar haar grote, luidruchtige Italiaanse familie staat ze stil bij de routines en rituelen, grappen en beledigingen die deel uitmaken van elke familie. Haar vader Giuseppe Levi, een Joodse wetenschapper, gaat geheel op in zijn werk en wandelmanie. Hij staat op gespannen voet met zijn weemoedige vrouw Lidia – toch kan hij niet zonder haar. Ze staan aan het hoofd van een huis vol vrienden, boeken ...