Hoe moet je leven in een wereld waarin het einde nadert, maar waarin we hardnekkig doen alsof er niets aan de hand is. We dromen van een wereld waarin dat wat wij weggooien ook echt weg is, waarin alles zich laat opruimen en oplossen. Doeland confronteert ons met het illusoire karakter van dit gedrag. Onze manier van leven creëert monsters die ons blijven bespoken. Apocalypsofie stelt niet gerust, maar biedt wel handvatten voor leven in tijden van klimaatcatastrofe.