En octobre 1974, Georges Perec s'est installé pendant trois jours consécutifs place Saint-Sulpice à Paris. À différents moments de la journée, il a noté ce qu'il voyait : les événements ordinaires de la rue, les gens, véhicules, animaux, nuages et le passage du temps. Des listes. Les faits insignifiants du quotidien. Rien, ou presque rien. Les mille petits détails inaperçus qui font la vie d'une grande cité – d'un quartier dans une grande cité. Les innombrables variations impe...

Perec beschrijft in ’t Manco een wereld waarin de letter e – de meest voorkomende klinker in onze taal – verbannen is. In dit boeiende verhaal vol diepere betekenissen maakt Perec met de nodige humor dit gemis constant voelbaar. Een gemis waar hoofdpersoon Anton Vocalis en de andere personages in dit boek maar niet de vinger achter weten te krijgen.

In hun zoektocht naar de waarheid blijken verschillende personages familie van elkaar te zijn en wordt het allengs duidelijk dat er een vlo...

Gedurende de laatste maanden van zijn leven werkte Georges Perec aan een soort detectiveroman. Het moest een spel vol intertekstuele verwijzingen worden waarvan Stendhal de spil vormde. De titel verwijst naar de 52 dagen waarin Stendhal zijn Kartuize van Parma schreef, een huzarenstukje dat Perec in 52 + 1 dagen wilde evenaren. Maar bij zijn dood op 3 maart 1982 was het boek nog niet af. In 1989 bezorgden Perecs Oulipo-vrienden Jacques Roubaud en Harry Mathews de uitgave van dit onvoltooide w...

‘Ik heb geen herinneringen aan mijn kinderjaren,’ schrijft Georges Perec in W of de jeugdherinnering. Toch onderneemt hij vervolgens een poging om aan de hand van ‘vergeelde foto’s, schaarse getuigenissen en futiele documenten’ datgene op te roepen wat hij al te lang het onherroepelijke had genoemd: ‘dat wat was, wat ophield, wat afgesloten werd; wat ongetwijfeld was om nu niet meer te zijn, maar wat ook was opdat ik nog zou zijn’. In twee parallel aan elkaar lopende verhalen (h...

Toen Het leven een gebruiksaanwijzing - door Italo Calvino geroemd als 'de laatste grote gebeurtenis in de geschiedenis van de roman' - in 1978 verscheen werd het direct bekroond met de Prix Médicis. En in 1995, het jaar waarin de Nederlandse vertaling voor het eerst verscheen, werd het door de verzamelde Vlaamse en Nederlandse kritiek uitgeroepen tot het beste boek van dat jaar.De roman is een magistraal literair vlechtwerk van de bizarre levensverhalen van bewoners in een groot oud flatgeb...

De wedergekeerden vertelt Cléments legende met veel seks en edelstenen. Plek: de kerk te Exeter. Reden: een seksfeest. De deernen Thérèse, Hélène en Estelle hebben eerst seks met de kerkheer zelf, met meerdere preekheren, met de jetset-vedette Bérengère de Brémen-Brévent en verder met de etter Ernest en z’n efeben. De echte reden? ‘B de BB’ brengt d’r edelstenen mee en wenst deze tegen veel geld te venten. Messentrekkende bendeleden wensen echter deze geslepen stenen en het e...

In Een man die slaapt trekt Georges Perec de lezer mee in een bewustzijn dat verkeert in het grensgebied tussen waken en slapen. Een glashelder geschreven romanexperiment over onverschilligheid, afwezigheid en leegte, over depersonalisatie en over wat er gebeurt in het hoofd van een man wiens leven verschrompelt tot een ijle droom van stilstand en verveling.

In De aanslag in Sarajevo combineert Georges Perec een historisch met een autobiografisch gegeven. Hij wisselt een verhaal over een driehoeksverhouding af met een reconstructie van de moord op Franz Ferdinand, die leidde tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. In het liefdesverhaal hebben de ik-fi guur (die als twee druppels water op de jonge Perec lijkt) en Branko (gebaseerd op een schilder met wie Perec tijdens zijn verblijf in Joegoslavië bevriend was geraakt) allebei een relatie me...