Na mijn eerste boek "Ik ga mijn eigen weg....maar met jullie!" borrelden er nog onbesproken thema's bij me naar boven die ik wil beschrijven. Misschien af en toe lichte herhaling, maar vanuit andere hoek. Rouwen is complex, missen ook en begrijpen wellicht nog complexer. Maar sommige dingen kun je lichter en duidelijker maken. De dood is een vervelend onderwerp, maar een kort woordje en het voelt zoveel lichter als het bespreekbaar is.

Hoeveel mensen zwijgen in hun rouwperiode, omdat anderen dat het liefste hebben. Ze passen zich aan, lachen wanneer er gelachen zou moeten worden en huilen alleen thuis. De geliefde is dood, maar jij gaat het daardoor van binnen. Je bent niet meer dezelfde, maar vorm zelf je nieuwe ik. En zwijg niet, tenzij je daar zelf voor kiest. Noem de naam van je geliefde altijd.