Vos heeft een lang en gelukkig leven gehad, maar nu is hij moe. Hij zoekt een mooi plekje uit in het bos en valt in slaap. Voor altijd. De andere dieren in het bos missen hun vriend en komen bij elkaar om mooie herinneringen aan Vos op te halen. Zonder dat ze het doorhebben begint er een klein plantje te groeien op de plek waar Vos onder de sneeuw ligt. Bij elke herinnering wordt het plantje groter en mooier, tot er een enorme boom midden in het bos staat. Een boom vol herinneringen aan Vos.

Lang geleden, in de middeleeuwen, hadden alle ridders baarden. Behalve ridder Roderik, en die telde dan ook niet mee. Ridders zonder baarden waren alleen maar goed om het bloed van dode draken op te dweilen, harnassen te poetsen en aardappels te schillen. Draken verslaan, prinsessen uit torens bevrijden, op de vuist gaan met ridders uit een vreemd, vijandig land - dat was er voor ridder Roderik dus allemaal niet bij. Maar laat hij nu net iets kunnen waarmee hij alle andere ridders aftroeft...