In Ooit bouwden wij luchtkastelen neemt Evangeline Agape je mee van keiharde droomwerelden naar zachte werkelijkheden. Langs afscheid en gemis, angst en verlangen, teleurstelling en zelfmedelijden. Langs leren wat geluk is en wat het niet is. Langs jezelf verliezen in een ander en opnieuw vinden in jezelf. Langs God en toekomst en heel veel bochten en hoeken en omwegen en langs een gebroken hart dat de tijd krijgt.

Een prachtige bundel met woorden die vlammen, troosten, steken, glinsteren, mi...

De laatste reus, de vernietigende Goleman, is de beschuldigingen van machtswellust en controlezucht beu. Hij wil sterfelijk worden, in de huid kruipen van zijn grootste rivaal: de mens. Maar hij wil geen gehersenspoelde ‘golem-man’ zijn.
Nadat hij zelfs de artificiële intelligentie heeft opgeslokt, wordt de reus als een kleine mens geboren in een doodlopende straat bij een park: Antwerpen, anno 1960. De onhandige dichter ontpopt zich tot een ontdekkingsreiziger in het eigen hoofd. De...

Werk is een onderweg zijn in het leven, een coming-of-agebundel die in- en uitzoomt op kleine en grote gebeurtenissen, op de verhoudingen tussen mannen en vrouwen, op macht in de publieke en niet-publieke ruimte. Het is een vluchtweg richting natuur, waar de antwoorden op de steeds complexere wereld eenvoudigweg voor het rapen liggen.

Is dit de zwanenzang van een troubadour? Door de urgentie der tijden geen finale maar een ‘tritonistische interventie’.

‘Krachten bundelen’ schreef Peter Holvoet-Hanssen reeds in zijn bekroond debuut (Dwangbuis van Houdini, 1998) en dit gebeurt hier op onnavolgbare wijze: samenwerkingen met andere dichters, met jong en oud, ziek en gezond — verzen (zoals in zijn stadsdichterstijd) feilloos gemixt tot fonkelingen in de duisternis.

Peter Holvoet-Hanssen (1960), voormalig Antwerps st...

Ik zit ongemakkelijk op mijn honger, ze komen mijn angst weer voeden.

Ik bestelde nochtans een daahaaag-menu, met een schepje ‘pas op’ erop.

Maar ze zetten mij een drie-bangen-menu betaald.

De weak-menu: voor-wat-hoort-wat-gerechtje, verstrooide emmentaal als hoofdgerecht, dessertje, passie-agressief-vruchteneis.

Ik tip met een flinke foei.

Woordwoeler, dat zijn woorden die verdwalen en teksten over de alledaagse dingen van aparte dagen. Teksten die vluchtig en vlijtig woelen, wroeten en ...

hoe de zon op uw lichaam
hoe de zon wil ik ook
op uw huid warmte zoenen
in het licht van mijn strook
in het gras waar het kietelt
kunt ge met ogen toe zien
dat als de zon u verwarmt
ik dat ook kan misschien

In Door het bos de liefde zien gaat Billie Vos op zoek naar de liefde in al haar vormen. Met rake beeldspraak en kleurrijke illustraties bewandelt ze het evenwicht tussen universele herkenbaarheid en persoonlijke kwetsbaarheid.

Een bundel die illustreert hoe krachtig ...

Een mens denkt elke dag een zee van 50.000 gedachten. In Meestal zijn we aardig drijft Hilde Devoghel met die herkenbare gedachten mee, ze observeert en relativeert. Zo schrijft ze zich een universum waarin plaats is voor liefde, gemis, wetenschap en levenslessen (ook die voor een dichter).

je woorden

de jouwe zijn speelser dan de mijne
je woorden, bedoel ik

de woorden die in je wonen
ze springen tegen me op, kwispelen
geven me kopjes, ik ben er gek op

los van hun context hosse...

we liggen rug aan rug, huid aan huid, met de nodige eerbied

in een stilzwijgen dat enkel mensen die zich schamen kennen,

al weten ze niet precies waarvoor, het is er gewoon

Huiden gaat op zoek naar de betekenis van dat wat ons lijf omsluit. Soms met een overschot aan ruimte, zoals een festivaltentje. Dan weer nijpend nauw als een harnas. Vaak als iets waarvoor je niet gekozen hebt, maar toch draagt, om in ieder geval niet teleur te stellen.

Het antwoord, de betekenis blijft onduidelijk. Wor...