Wat doe je met de woorden van je voorouders als je breekt met hun gebruiken en tradities, en met hun god? Kun je daar wel mee breken, als die woorden in je om blijven gaan? Of is traditie misschien precies waar je - zelfs als je zou willen - niet mee kunt breken? Omdat je dan zou moeten breken wie je bent.

Het woedeboek gaat over geloof en ongeloof, wrok en hoop. Hier legt een zelfverzekerde stem genadeloos zijn onvermogen bloot.

De gedichten in Dagen in huis vertrekken steeds vanuit een alledaags, benaderbaar beeld. Een hand, een wolk, een raam, een dier - zoiets. De vanzelfsprekende vergelijkingen die die beelden oproepen, worden aan een nadere blik onderworpen, om te kijken of er - zelfs anno 2021 - nog iets uit te leren valt. Het meest vanzelfsprekende kenmerk van de poëzie, de metafoor, wordt door de bundel heen langzaam heruitgevonden.

IETS OVER RUST

Had ik in het ogenblik waarin ik gelukkig was veel meer kunnen ...

je snijdt in het lichaam van je volk, omdat je hier

een god vermoedt, omdat goden zijn waar doden vallen,

goden zijn waar mensen tot vijand worden benoemd -

je snijdt in het lichaam van je volk omdat je zoekt

naar de god die je nog doden moetWat betekent het om pijn te lijden, om lief te hebben en te sterven - en voor wie doe je dat? In het vlees gaat over het leven dat we uit het oog verliezen als we onze opvattingen, of ze nu politiek zijn, of religieus, of filosofisch, niet toetsen aan de onvo...