Eind vorige eeuw maakte hij met een zelden vertoond aplomb zijn opwachting in de stijlkamers van de Nederlandse poëzie. Aan antichambreren had deze brutale vlerk volstrekt maling. Hij banjerde de voorportalen door alsof ze er niet waren en stootte met een leven als een oordeel gelijk door naar de pronkzaal des huizes. Hier ben ik, schalde de dichter van de vierkante man, en waag het niet mij de deur te wijzen. Eenmaal van de schrik bekomen voelde niemand daartoe maar de minste behoefte. De b...

Als avontuur verdwalen is, verlies ik mij

het liefst in alle trage zinnen die je zei.

Je leert me horen met jouw ogen en ik zie

mezelf verbijsterd staan. Het lijkt wel poëzie.

Je kleine stem heeft mij van schor geschreeuw genezen.

Met jouw gedachten kan ik alle bloemen lezen.

De vriendschap tussen Erik Jan Harmens en Ilja Leonard Pfeijffer is gebaseerd op hun compromisloosheid; hun liefde voor taal; het gevoel voor vuige humor; de totale inzet. Een klein jaar lang stuurden ze elkaar met sardonisch genoegen strofes, gaven voorzetten om elkaar vlak voor het inkoppen pootje te lichten. In Duetten klinken twee stemmen van geheel verschillende klankkleur die in onwaarschijnlijke samenzang een dringend lied zingen dat de wereld naar de ratsmodee gaat.

Hij viel de poëzie binnen als Genghis Khan. Zijn verzengende verzen verpletterden de horigen die rilden van angst en ontzag. En toen zweeg hij. Zeven jaar dacht hij na over de wereld en de woorden. En nu is er Idyllen: een vloedgolf van zilte vragen en zwarte conclusies die zwelt als de zee bij nacht, terwijl de verlaten sloepen kraken in de haven en netten van vissers huilen. In de klassieke vorm van rijmende alexandrijnen, die komen en gaan als golven over kiezels, spoelen steeds meer zeke...