Met de dichter gaat de lezer op weg naar plekken die zich ver weg bevinden, dat wil zeggen ver van het heden, zowel in het verleden als in de toekomst.Op zijn tocht wordt de dichter vergezeld door de dood, die zoals blijkt, niet vóór de ik-persoon uitgaat, maar steeds achter hem volgt. De dichter leeft daardoor in de schaduw van de dood. Anders dan men verwachten zou, veroorzaakt dit geen gevoel van vervreemding, maar eerder een sensatie van vertrouwdheid, aangezien de dichter ooit een verb...

Na de dichtbundel ‘Door de dood bekoord’ betreedt de dichter Frans Siliakus nu een ander pad, nl. dat van een terugtocht naar het verleden. Het verleden blijft roepen, of beter gezegd ‘nazoemen’ in stemmen die op elk moment kunnen opklinken. Er is als het ware een schaduwwereld naast die van het hier en nu, die blijft lokken. Anders dan de stemmen die P.C. Boutens in zijn gelijknamige bundel beschreef, zijn de stemmen hier geen tekens uit de wereld van de Idee, maar louter herinnering...

Eerdere publicaties van Frans Siliakus zijn:

- Door de dood bekoord (2015)

- Stemmen uit het verleden (2018)

- Al wat ginds is (2018)

Het vallende water is voor de schrijver een symbool van de vergetelheid. Hij verlangt naar de vergetelheid, omdat het verleden een obsessie geworden is. Hij moet dat verleden overwinnen, letterlijk ‘vergeten’. De titel ‘Stemmen uit het verleden’ bepaalt ons bij een eindeloze wisseling aan perspectief. De titel ‘Al wat ginds is’ bepaalt ons bij het ...