Hoewel Van der Aa (Emmeloord, 1948) in deze nieuwe gedichten, zeker in de laatste cyclus, nog persoonlijker is geworden, zijn ze goed te kenschetsen met enkele citaten over zijn vorige bundel 'Als het eenmaal ochtend is':

"Centraal in deze bundel staat een constaterende, ietwat droge toon. De gedichten lijken op aantekeningen, op verslagen van gebeurtenissen die Van der Aa sterk hebben aangesproken. Tussen het moment van ontroering en definitief omzetten in poëzie moet een lange weg zijn ge...

Vanaf begin 1966, 17 jaar oud, heb ik me, even onbeholpen als experimenteel, gewaagd aan de poëzie of wat daarvoor door moet gaan. Soms ook wel proza, aanzetten tot verhalen, e.d. Zoals ik eerder schreef in 'Alles zou kunnen ophouden':

“Als het er echt op aankwam me uit te drukken in woorden resulteerde dat vrijwel altijd in poëzie. Zelfs als ik het wel eens waagde in proza te starten, 'ontaardde' het toch weer in poëzie. Waarmee ik bedoel dat de zinnen uitgemergeld raakten, de woorden z...

Hoewel Van der Aa (Emmeloord, 1948) in deze nieuwe gedichten,

zeker in de laatste cyclus, nog persoonlijker is geworden, zijn ze

goed te kenschetsen met enkele citaten over zijn vorige bundel

\'Als het eenmaal ochtend is\':

\"Centraal in deze bundel staat een constaterende, ietwat droge toon.

De gedichten lijken op aantekeningen, op verslagen van gebeurtenissen die Van der Aa sterk hebben aangesproken. Tussen het moment van ontroering en definitief omzetten in poezie moet een lange weg zij...