Een Rinck Oldenhove Story, stond er parmantig op de achterzijde van mijn eersteling… Tja, wat moet je vervolgens als schrijver? Was juist de kritiek niet op Chandler, dat zijn personages wél wisselden, maar het verhaal toch steeds het zelfde bleef? Is niet dé gouden regel voor elk genre: stoppen voor het vervelend wordt? Vandaar dus het besluit mijn Rinck Oldenhove Stories tot een trilogie te beperken.

In dit tweede deel raakt Rinck door het zoeken naar een erfgenaam verzeild in een schi...

Wat mijn lievelingsschrijvers zijn?

Wel, van de hedendaagse schrijvers vind ik Sophie Hannah en Peter Robinson met kop en schouders boven de rest uitsteken, en van de oude meesters Raymond Chandler, John Ross Macdonald, Eric Ambler en Joseph Hansen herlees ik het werk al zolang ik mij kan heugen, en dat is intussen een beroerd lange tijd. Ze hebben mijn eersteling in dit genre zeker beïnvloed, en ik ben dan ook maar zo brutaal in hun voetspoor te treden en het met enig bravoure aan te kondi...

Lieten we Rinck aan het eind van deel 2 ‘Jörn’ zwaar depressief achter op het vliegveld van Nice, in dit laatste deel van de trilogie treffen we hem juist ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis, trachtend de ‘oude draad’ van het leven weer op te pakken. Eeuwig strijdend met z’n psycho-pillen en de Franse cognac, worstelt hij met oude gevoelens Axel, terwijl zijn warrige brein hem wanen voor werkelijkheid verkoopt en zijn geheugen, zoals bij Emmenthaler kaas, lukraak gaten laat ...