Ook in het vierde faxboek wordt Ger Beukenkamp – en met hem de lezer – weer gezegend met faxen vol overpeinzingen en boude uitspraken, anekdotes, familiedrama, dagelijkse beslommeringen en levensgrote vragen. In dit deel van de verslavende faxen is alles zoals het bij een verslaving gaat: heerlijk hetzelfde en onmisbaar geweldig.

In Licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger beland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze ineens de grote wereld: van boekpresentaties, interviews en andere afspraken. Dat alles leidt onvermijdelijk ook tot narigheid, of minstens tot twijfels die gedeeld moeten worden. Want de grote wereld is niet per se een plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering. Niet een onbewoond eiland, maar mi...