Wat betekent vrijheid voor een vrouw, een moeder, een dochter, een kunstenaar? En wat is de prijs van die vrijheid? In dit tweede deel van haar ‘levende autobiografie’ schrijft Deborah Levy over het leven als prille vijftiger: haar kinderen gaan het huis uit, haar moeder is stervende en haar huwelijk is voorbij. Met stilistische brille en veel gevoel voor het surrealisme van het dagelijkse bestaan beschrijft Levy hoe ze, teruggeworpen op zichzelf, haar leven opnieuw probeert vorm te geven.

‘Nu we moeders waren, waren we allemaal schaduwen van ons vroegere zelf, achtervolgd door de vrouw die we waren voor we kinderen kregen. We wisten niet goed wat we met haar aan moesten, met deze sterke, onafhankelijke jonge vrouw die ons schreeuwend en vingerwijzend achternazat terwijl we onze buggy’s voortduwden door de Engelse regen.’

Hoe leef je als vrouw, als moeder en als schrijfster in een wereld die door mannen is vormgegeven? In geestig, glashelder proza onderzoekt Deborah Levy ...

Deborah loopt tegen de zestig en haar tweede dochter gaat het huis bijna uit. Binnenkort is ze alleen in haar bouwvallige huurflatje op de heuvel in Noord-Londen, waar ze zich uit voorzorg over een bananenplant ontfermt. Haar hele leven al fantaseert ze over een mooi huis. Met een fontein. Nee, toch een rivier. Een vijgenboom. Terwijl haar leeftijdgenoten inmiddels daadwerkelijk villa’s en zelfs tweede huizen bezitten, schaaft Deborah tijdens haar omzwervingen aan haar droomhuis in haar ima...