Ik gil. Ik gil het uit. Wat ze maar willen horen: alles wil ik ze vertellen. Hoe je mijn slaapkamer in kunt komen via de grote boom. En dat ik als kind heb gelogen: ik ben nooit de tunnel van de Maremoto-fontein ingegaan, maar nu zou ik hem drie keer doorkruisen voor hen. Dat ik mijn vader eens met de huishoudster heb betrapt in het theehuis. Dat mijn moeder bijna doodging toen de tweeling werd geboren. Dat ik het zag en hoorde en stiekem hoopte dat ze zou sterven, met de baby’s erbij. Dan ...

Ik hoor het geluid van een magnesialamp die knettert bij het aanslaan. Het felle licht steekt opeens in mijn ogen. Ik moet ze weer dicht knijpen, nu om het licht eruit weg te houden. Joffer legt haar riem met daaraan de zweep en haar pistool op de eettafel. Ze pakt de lamp op en komt ermee voor me staan. Zo fel belicht lijken haar ogen helemaal geen kleur te hebben.

Ze bekijkt me van top tot teen en knikt goedkeurend.

In de stadsstaat Decadentia, waar niet alles is wat het lijkt, neemt Lelie ...

Ik herken hier alles. De geur van zwavel, bloed en pis. Het doffe gebrom in de verte en het geluid van sijpelend water langs de wanden.

De spiegelgladde, oneffen vloer met hier en daar uitgeholde stenen onder mijn voeten en de grote plassen.

Gepiep van een rat. Als ik al twijfelde over deze plaats, weet ik het nu zeker: hier ben ik ondervraagd. Hier hebben ze mijn rug kapotgeslagen.

Ik kijk naar beneden en verwacht half en half Hummeltje in mijn armen te zien.

In de stadstaat Decadentia, waar...