Ook in het vierde faxboek wordt Ger Beukenkamp – en met hem de lezer – weer gezegend met faxen vol overpeinzingen en boude uitspraken, anekdotes, familiedrama, dagelijkse beslommeringen en levensgrote vragen. In dit deel van de verslavende faxen is alles zoals het bij een verslaving gaat: heerlijk hetzelfde en onmisbaar geweldig.

In Een licht bewoond eiland zijn we met de faxen aan Ger aanbeland in het jaar dat Nicolien Mizees eerste boek, Voor God en de Sociale Dienst, verschijnt. En daarmee betreedt ze de wereld van boekpresentaties, optredens en interviews. Dat leidt tot verwarring en twijfels die gedeeld moeten worden. Want de grote wereld is geen plek waar Mizee zich graag ophoudt. Ze zoekt naar bezielde afzondering: misschien geen onbewoond eiland, maar een licht bewoond eiland.