Eigenlijk zou onze hoofdpersoon gelukkig moeten zijn: ze is jong, slank, mooi, net afgestudeerd aan Columbia, heeft een eenvoudige baan bij een trendy kunstgalerij en woont in een appartement aan de Upper East Side van Manhattan dat ze - net als alles in haar leven - betaalt van een erfenis. Desondanks is er een donker, luchtledig gat in haar hart dat niet enkel te verklaren is door het verlies van haar ouders, de manier waarop haar geliefde haar behandelt of haar sadomasochistische relatie m...

'Ik kan me de laatste keer dat ik zo hard om een boek gelachen heb niet herinneren', schreef David Sedaris nadat hij de verhalenbundel Heimwee naar een andere wereld van Ottessa Moshfegh had gelezen. Maar onder die humor zit een onheilspellende ondertoon waardoor je als lezer nooit precies weet wat er aan de hand is. De personages zijn altijd op een of andere manier onhandig; ze verlangen naar contact met anderen en proberen hun leven te beteren, ieder op hun eigen manier, maar worden vaak ge...

'Hier zijn we dan. Mijn naam was Eileen Dunlop. Nu ken je me. Ik was destijds vierentwintig jaar oud en had een baan als secretaresse in een particuliere jeugdgevangenis voor tienerjongens, waar ik zevenenvijftig dollar per week voor kreeg. Laten we het Moorehead noemen. Delvin Moorehead was een verschrikkelijke huisbaas die ik jaren later had, en het voelt toepasselijk om zijn naam te gebruiken voor zo'n plek. Over een week zou ik weglopen van huis en nooit meer terugkeren.

Dit is het verhaal...