In de lente aan het eind van de vorige eeuw ontwaakt IJzerwaren Eddy op een vrijdagochtend in zijn dubbele pand De Dageraad. Als hij zoals gewoonlijk wantrouwig de studioappartementen van zijn huursters naloopt, doet hij een opmerkelijke vondst die hem achter zijn veilige toonbank vandaan jaagt.

Hannah van Wieringen verwierf met haar debuut De Kermis van Gravezuid onmiddellijk een plaats in het literaire landschap. Het boek werd achtereenvolgens genomineerd voor de Opzij Literatuurprijs, de G...

In Hier kijken we naar beschrijft Hannah van Wieringen een naadloze nacht in de stad, temt een zeepaardje, telefoneert voor een open raam, bestudeert een panda, is sceptisch over wat de taal vermag, bezingt toch het woord 'alles', alsook een dode eend en een doorkijkblouse. Ze reist af naar het maanwater en neemt afscheid van een jongen die je kunt vertrouwen.

‘Als Hannah van Wieringen een theatertekst schrijft, wil je daar een unboxing video op Youtube aan wijden: de woorden één voor één uitpakken, ze uit het knisperende plastic tillen en voor je uitstallen. Deze tekst wil je delen, iedere zin doet je verlangen naar de volgende. Dat was al zo bij Mahler & Kokoschka. (…) Het is opnieuw zo bij Als vrouwen vrienden zijn. Je kan enkel balen als het laatste woord is uitgesproken. Verwoed graaf je nog even in de verpakking, maar ze zijn op, de w...

In knipperend kermislicht, schuin boven haar, net iets verder het schuurtje in, hing het slappe lichaam van de vrouw van de oude kroegbaas. Aan de ketting voor de roeibootjes hing Geesje, als aan een grijparm, als een knuffelprijs. Als een knuffelprijs hing ze in het roze, rode en gele kermislicht zachtjes heen en weer te wiegen, piepend aan de ketting. Sabine zag het niet. Sabine keek naar haar voeten. Sabine probeerde diep te zuchten.

Kermisweekend 1994. Terwijl de dorpsbewoners zich in het...