Ontelbaar zijn de keren dat we de kroeg indoken om te filosoferen en onze Weltschmerz te vergeten (of er net in te duiken). Vlieg ik soms te hoog in de sferen van het Absurde, haalt hij me terug met zijn Realisme. Vaak schrijft Decock genadeloos over zichzelf en de wereld die hem omringt en doorprikt hij zijn illusies (die vaak ook de onze blijken). Tegelijk put hij uit zijn herinneringen van de eigen jeugd aan de Belgische kust waar verhalen vol weemoed maar ook troost uit voortkomen.

-Briek...

Een lofzang en klaagzang van melancholie. De realiteit lijkt steeds verder weg te vallen; voor je het weet slaat ze je in het gezicht. De hypocriet staat in een wereld waar het altijd vijf voor twaalf is.