De almacht van de priester, het gezinsgeluk van de jaren vijftig: het waren de idealen van het Rijke Roomse Leven waarmee Jos Palm werd opgevoed. Maar toen kwamen de vernieuwing en verwarring van de jaren zestig, de katholieke kerk begon na te denken en dat was de nagel aan de doodskist van het geloof. Het was voor de gewone gelovigen alsof er geen God meer was, geen hemel en geen ‘meneer pastoor’. Tot overmaat van ramp zagen ze hun kinderen achter nieuwe, aardse goden aanlopen: Marx, Mao...

Als kind kleurden ze plaatjes van Jezus, plakten ze engeltjes in hun schriftjes en spaarden ze zilverpapier voor de missie. Jaren later plakte Jos Palm net als zijn twee oudere zussen zegeltjes met het hoofd van Marx erop in het boekje van de toenmalige maoïstische Socialistische Partij. Maria was ingeruild voor Mao. En Palm was niet de enige die God aan de kant deed voor Lenin en andere nieuwe wereldse – naar hen later bleek – foute heiligen. Overal zaten de ooit roomse en christelijke ...