‘Vandaag is weer zo’n dag. Zo’n dag dat het niet lukt.

De scherpe, smalle vlakken van mijn tanden staan gekerfd in mijn onderlip.

Ik heb me nooit eerder gerealiseerd dat rouwen zo hard werken is.

Ieder stukje dat ik heb verloren moet op één of andere manier opnieuw langskomen.

Ik moet het bekijken, voelen, erkennen, ervan houden en dan met opeengeklemde kaken loslaten.

Tot ik alles in mijn handen heb gehad.

Dat was in elk geval wat ik dacht…’

Uitzicht is het vervolg op het ver...

In mijn wangen en oren prikken ijskoude naalden. Ik frons om de huid van mijn voorhoofd te bewegen. Door mijn hoofd tollen dezelfde gedachten keer op keer voorbij.

Eerder op de dag heeft zich daar het idee genesteld dat het ijskoude water de snelste manier is om mijn doel te bereiken. De snelste route van de aarde naar de hemel. Een onderkoelde dood op de weg daarheen.

Ik wil niet langer leven. Ik ben te moe en te bang. Moe van alles niet goed doen - zo weinig is volmaakt. Moe van het valle...