‘Hoera!’ schreef Jan Wolkers in zijn dagboek op 8 december 1972, toen hij van het bestuur van de Amsterdamse volkstuinvereniging Amstelglorie had gehoord dat tuintje 294 aan hem was toegewezen. ‘Spitten, schoffelen en groente kweken.’

Voor Wolkers was de volkstuin in de jaren zeventig zijn Hof van Eden, een weelderig groen paradijs met een houten huisje in het midden, waar hij genoot met volle teugen.

‘We werken in de tuin, ik schrijf, Karina kijkt mijn werk na en studeert wat, ’s...

Jan Wolkers was een bezeten voetballiefhebber. Als jongetje mocht hij van zijn streng gereformeerde vader niet voetballen op straat. Maar hij deed het toch – en liep het vuur uit zijn sloffen achter een kaalgetrapt balletje aan. Stiekem sloop hij binnen bij de wedstrijden van a.s.c. in zijn geboortedorp Oegstgeest. Wolkers keek naar voetbal op televisie als naar een schilderij van Mondriaan, maar wond zich vooral vreselijk op: ‘Dáárheen moet de bal, godverdomme, en dan gaat-ie ook daarh...