Aan het begin van deze eeuw, toen ik nog een puisterige puber was, voelde ik een grote behoefte om in de literatuur de antwoorden op mijn levensvragen te vinden. Dat lukte niet. Hoewel ik het kunstenaarsleven leidde, inclusief een getormenteerde ziel en een geveinsde zucht naar drank, net als mijn literaire helden, duwden de meeste boeken me verder in de put. Tot ik het werk van Levi Weemoedt ontdekte.

De persoonlijke ellende spat van zijn poëzie, maar hij verpakt het in de liefde voor taal ...

De ziekte van Lodesteijn is een onovertroffen stukje humor, waarin het onderwijs genadeloos wordt gefileerd. Verwarde romanticus Lodesteijn trekt alles in twijfel dat onze samenleving efficiënt en modern zou maken. Lévi Weemoedt is de nieuwe Piet Paaltjens, met het cynisme van de jaren ’80.

Deze veelgelezen en tijdloze klassieker verschijnt opnieuw om een volgende generatie de schellen van de ogen te doen vallen.

Mijn hoofdpijn is verdwenen,

mijn borstkas voelt weer schoon.

Korstmos groeit op mijn schenen

sinds ik in Drenthe woon.

Sinds Lévi Weemoedt het treurige Vlaardingen heeft verlaten, lacht het geluk hem toe. Maar de mens kan dan wel een nieuwe omgeving opzoeken,

zijn ziel verhuist mee.

Goddank, want ook in de veengebieden en op de Hondsrug blijft de vrolijke wanhoop uit Weemoedts aderen stromen. Wie eenmaal heeft doorgeleerd in het pessimisme komt daar niet zomaar van af.

In deze eerste nieuwe...