Net als Gerrit Komrij zelf is zijn immense oeuvre een vat vol tegenstrijdig- en veelzijdigheden. Zijn poëzie wordt – tegen de mode van de tijd in – gekenmerkt door de vaste vorm en hang naar ernst, gehuld in humor. Op het vlak van de kritiek en essayistiek was hij fel en scherp, maar zoals hij alles wat los en vast zat over de hekel haalde, zo liefdevol en gepassioneerd schreven er maar weinigen. En voor zijn dwarsheid was niemand veilig.

Een weg banen door het werk van een schrijver ...

In het verlangen naar een nieuw leven, weg van het gekonkel in Amsterdam, vertrekt Gerrit Komrij in 1984 naar Portugal.

In Alvites, een door de wereld vergeten plek in de bergen van Trás-os-Montes, heeft hij een majestueus palácio gevonden, en daar wenst hij met zijn partner Charles Hofman tot aan zijn dood te blijven.

Maar in die zinderende idylle, waarin hij kan wandelen, wegdromen en verdwalen, verschijnen langzaam de eerste scheurtjes. Na de vierde winter komt er abrupt een einde aan ...