Lorredraaiers zijn 'loer-draaiers' - de beruchte slavensmokkelaars uit de 17e eeuw. Slaven houden mócht, het was zelfs goed, vond men. Iemand die er anders over dacht, kon daar met bijna niemand over praten. Hij moest iets dóén, tegen de mening van de hele wereld in.

De zestienjarige Marijn is zo iemand. Hij ontvlucht zijn eiland Curacao en gaat werken als slavenarts. Zijn belevenissen - de uitzichtloze liefde voor het slavinnetje Knikkertje, de orkaan, zijn gevangenneming op het kaperschi...

Scherpe tanden blonken in zijn bek. Zijn ogen waren geel met een kleine, zwarte pupil. Intelligente ogen. Gevaarlijke ogen.

28.000 jaar geleden. Gewapend met niets dan haar speer reist Joeni over de eindeloze vlakte, waar de wind altijd waait en waar mammoeten, rendierkuddes en grottenleeuwen leven. Verstoten door haar stam gaat ze op zoek naar de waarheid achter haar dromen, die voorspellen wat komen gaat, soms met rampzalige gevolgen...

Geïnspireerd door grotschilderingen van tienduizende...

Wat als... ik het gewoon zou zeggen? Papa, mama en Jesse, ik roep iedereen bij elkaar, met z’n allen rond de tafel. Ik zie mezelf zitten in de nieuwe woonkamer. Ik hoor mijn eigen ademhaling, veel te hard. Mijn stem klinkt zacht. Ik zeg: ik moet jullie iets vertellen.

Vere is verhuisd. Een nieuwe woonplaats, een nieuw huis, een nieuwe school, een nieuw kapsel, een nieuwe beste vriendin, een nieuw gevaarlijk spel. Is dat genoeg om te vergeten wat er in het oude huis is gebeurd?

Is tweehonder...

Ik staar Nano aan. Hij heeft een lang, smal gezicht en een kleine neus. Zijn ogen zijn groot, zijn voorhoofd is rond en hoog. Als vanzelf leg ik mijn hand op mijn eigen voorhoofd. Ik voel hoe kort het is, hoe het naar achteren helt en hoe dik het bot van mijn wenkbrauwen is. Voor ik het weet, heb ik mijn andere hand naar Nano uitgestrekt en op zijn voorhoofd gelegd. Wie zijn deze mensen? Waar komen ze vandaan?

43.000 jaar geleden. Na een vreselijk ongeluk blijft Une, een neanderthalermeisje, ...

Glasgerinkel. Scheurende geluiden. Een doffe dreun.

Als Maaike opkijkt, ziet ze eerst alleen stof.

Ze krabbelt overeind.

‘Mamma! Jelle! Pim!’

Daar ligt Jelle, half onder de garagedeur.

‘Maaike, mijn been!’

Aan de andere kant van de ingestorte garage ligt mamma en ze beweegt niet. Maaike verstijft.

‘Help me,’ kreunt Jelle.

Arnhem, 17 september 1944. In een donkere kelder, terwijl steeds dichterbij bommen ontploffen… Doodstil wacht de twaalfjarige Maaike met haar moeder, broertje...