`Vanochtend begon een groep aan zijn schreeuwtherapie. / En al dat lawaai is niets dan opzichtige stilte. Zo eindigt een gedicht uit de eerste reeks van Opzichtige stilte. Hierin neemt iemand het risico te spreken namens een groep die in de marge van de samenleving is beland. In de daaropvolgende reeksen probeert hij zich los te maken van deze groep en zijn eigen stem, zijn persoonlijke plek te heroveren. Of hem dat lukt is een open vraag: `Gedichten zijn immers precisiewerk van een chaoot.

U kan dit boek lezen als een bundel gedichten, als een bochtig verhaal of als een kleurrijke optocht van droevige moppen.

SPIJT

Het spijt me.

Die drie woorden!

die zijn geboren uit ontgoocheling

en een zucht van onnadenkendheid

die zijn groot geworden in het naargeestige midden

tussen lief en leed

die door het leven hebben gemarcheerd

één twee één twee,

dromend van een oogopslag

en die ongemerkt van betekenis zijn veranderd,

verbleekt

in het lege aangezicht van onbekenden

hemels en vergeefs

o het spijt me, het spijt me!