'GEEN BEEST IS ZO BELASTERD ALS DE MENS.'Met deze woorden begint De Mensheid zij geprezen, een verdedigingsrede en tegelijkertijd een loflied op een schepsel dat maar al te vaak door het slijk is gehaald. Zoals Erasmus de Zotheid opvoert om en loflied te zingen op haarzelf en haar hogepriesters, zo laat Grunberg een mens aan het woord die een loflied zingt op zijn soortgenoten en ze in be-scherming neemt tegen de azijn-pissers die met hun zogenaamd onsterfelijke werken in de getuigenbank zitt...

Geert, Mo, Sontje en Santino zijn rotjongens. Ze zitten alle vier veilig opgeborgen achter de hoge muren van een jeugdgevangenis. Als je over ze leest in de krant denk je: fijn, die zijn we weer voor even kwijt.

Achter die hoge muren,waar ze soms voor jaren zitten, lijken ze overgeleverd te zijn aan justitie, aan therapeuten en aan groepsleiders die er het beste van proberen te maken, maar in de praktijk zijn ze vooral overgeleverd aan zichzelf en aan elkaar.

Er wordt veel over ontspoorde k...