Pubers en leermeesters, het kerstkind en een droomvrouw bevolken de gedichten van Micha Hamel. Naast de veelheid aan personen is er ook een rijk register aan tonen: van uitbundig tot melancholiek, van mythisch sprookjesachtig tot bijna rap(sodisch).

Micha Hamel heeft een gerede belangstelling voor het afgrondelijke in de mens, hetgeen hij probeert te begrijpen door er nauwgezet en met compassie naar te kijken. En met gepaste humor. Hier is een dichter aan het woord die met aanstekelijk plezie...

Hoe ouder je wordt, hoe meer deuren er voor je dichtgaan. De blik wordt meer en meer naar binnen gericht. Alleen wie goed blijft kijken en luisteren, slaagt erin die deuren weer op een kier te zetten. Door erover te schrijven bijvoorbeeld. Dat is misschien niet veel, maar het levert een andere kijk op. Op de ouderdom, de afgeslotenheid en op de poëzie zelf. Hilde Keteleer schrijft gedichten die de wereld willen bereiken.

‘De geschiedenis der aarde

is maar een scheet

uit Z’n al of niet bebaarde

gigantische reet.’