Najaar 1968. Harry Kuitert houdt een van zijn vele spreekbeurten voor een kerkelijk publiek. Student Geert Mak ziet 'notoire querulanten met gladde brilcreemharen' zich verdringen voor de interruptiemicrofoon. Ze protesteren luidkeels tegen Kuiterts nieuwlichterij, hij komt aan de VU, hún VU. De Vrije Universiteit.

'Onwaarachtig,' oordeelt Mak. 'Men zit met de brokken, doordat de achterban jarenlang van begrijpelijke en eerlijke voorlichting verstoken is geweest.' Alleen Kuitert doet niet me...

Hoe zou een weldenkend mens — een academicus, een intellectueel — nog kunnen geloven? Marcel Barnard zocht een antwoord op die vraag. Hij is bij zijn zoektocht bij zichzelf gebleven. Nergens anders immers kan de uitspraak ‘ik geloof’ opkomen. Hij zoekt woorden die een glimp opvangen van wat aan het kennen ontsnapt, taal die even een onzienlijk licht laat oplichten. Maar de woorden en de taal kunnen die glimp en dat licht niet vasthouden, ze ontsnappen op hetzelfde moment ook weer. Zo ...