De dieren in het bos zijn boos. De olifant is boos op zichzelf, omdat hij steeds maar weer in bomen klimt (en er weer uitvalt). De klipdas is boos op de zon, omdat die elke dag ondergaat. En de spitsmuis is boos op de eekhoorn, omdat die maar niet boos op hém wil worden.

Maar op een dag in de zomer is alle boosheid weg. Stampvoeten, schreeuwen, knarsetanden, niets lukt nog. Hoe moet dat nu verder?

In zijn nieuwste dierenroman stelt Toon Tellegen de kikker centraal, een rol die de kikker maar wat graag op zich neemt. Hij kwaakt dat het een lieve lust is, en dat doet hij het liefst voor een groot publiek. Maar waar is dat publiek, waar zijn de anderen, vinden zij het gekwaak dan niet prachtig? Hij doet toch zijn best, en wat is er mooier dan zijn gekwaak? Het kwaken is zijn lot, als hij niet kwaakt dan denkt hij aan kwaken, en als hij slaapt dan droomt hij ervan. Het mag de anderen wel e...