Wormschelpen, waterlopers, zee, golven en meeuwen: het zijn ingrediënten die in het werk van Wim Hofman altijd weer terugkeren. Maar in deze bundel vat hij ook heel andere zaken aan. Eenzaamheid. Twijfel. Liefde.

Niet dat zijn gedichten er minder concreet van worden. Bij Hofman is ook de liefde iets dat je gewoon aan kunt kijken: plotsklaps staat ze daar. En wat doet u dan?

U legt uw mes neer,

U laat het mes het mes.

U laat uw jas, uw hoed vallen,

U laat de jas de jas, de hoed de hoed.

De wereld van Wim Hofman is een wereld vol verwondering, speels bekeken en met humor beschreven. Niets ontsnapt aan zijn aandacht – of dat nu het kleinste diertje op het strand of de vogel hoog in de lucht betreft, het kind dat die vogel tekent of de mens die de vissen eet. Hij sleept ons mee in wetenswaardigheden, zoals het aantal vleugelslagen dat een vlieg per seconde maakt en de pissebed die het liefst een harig vloerkleed mijdt. Maar het gedrag van de mens slaat misschien wel alles, ge...