Twee oude vrouwtjes kunnen niet zonder elkaar, maar met elkaar is het zo nu en dan ook niet alles. Ze houden zo veel van elkaar dat ze er bijna ongelukkig van worden. De twee vrouwtjes beminnen en bevechten elkaar, ze hemelen elkaar op en verachten elkaar. Hoe het ze vergaat is in elk van de meer dan veertig verhaaltjes, vol verlangen en weemoed, humor en tragiek, steeds verrassend anders.

Tijdens het eten zei het ene vrouwtje: ‘Nu heb ik jouw leven dus verwoest.’‘Nou... verwoest...’â€...

Toen de egel hoorde dat de mier weg was begon hij aan hem te denken. Hij wist niet wat hij anders moest doen. De hele dag dacht hij aan de mier. Als hij moe werd en in slaap viel gingen zijn gedachten zonder tussenpozen over in dromen van de mier. Als hij dan even later weer wakker werd, werden zijn dromen meteen weer gedachten. Wat hij precies dacht wist hij eigenlijk niet. Dat geeft ook niet, dacht hij. Als ik maar aan hem denk.

In Denk af en toe aan mij verzamelde Toon Tellegen zijn mooiste...

De sluipwesp ging op de hoogste tak van de den zitten en riep: ‘Blijf maar weg!’ en ‘Ik ben heel blij dat je weg bent!’ en ‘Kom maar nooit meer terug!’ en ‘Als je terugkomt jaag ik je meteen weer weg!’Nadat hij uren zo had geroepen en schor was geworden klom hij naar beneden. ‘Waarom roep je dat?’ vroegen de dieren hem.Sommigen balden hun vuisten of scherpten hun nagels. Ze waren woedend. Ze misten de mier en wilden dat hij terugkwam. ‘Sst,’ fluisterde de sluipwesp, â€...

‘We moeten de mier verrassen,’ zei het nijlpaard, ‘we moeten zijn huis versieren, taarten bakken en cadeaus bedenken, dan komt hij vanzelf wel terug.’ Hij kon zich niet voorstellen dat hij, het nijlpaard, niet zou terugkomen, hoe ver weg hij ook was, als zijn huis versierd was en iedereen reikhalzend naar hem uitkeek. En zeker niet als het ook nog eens een verrassing was.

De hoopvolste dierenverhalen over een behouden thuiskomst en een warm onthaal staan in Welkom thuis bij elkaar.

Een leven trekt voorbij in de nieuwe bundel van Toon Tellegen. Herinneringen aan vroeger wisselen af met overpeinzingen over het voorbijgaan van de tijd. Langzaam glijden we langs een helling en raakt onze tijd op, zien we de dood dichterbij komen. Zoals in het gedicht ‘Op weg’:

Ik wou dat ik langs een weg liep die onbegaanbaar was,zodat ik moest terugkeren, maar niet terugkeerdeen maar doorliep en doorliep,het verschil tussen begaanbaar en onbegaanbaar nog niet wist.

Lopend naar de verte stuiten de eekhoorn en de mier op een muur, waarachter niets blijkt te zijn. Niets? Dat kan niet, er moet toch iets zijn. Voor ze het weten raken ze verstrikt in een gesprek over iets en niets, over oneindigheid en over dat je alles kunt denken wat je maar denken wilt. ‘Alleen elkaar wegdenken kunnen we niet. Alles kan, maar dat niet.’De dieren bespreken het verstrijken van de tijd, de rol van het toeval en de geest krijgen. De alleswetende mier deelt hen in twee soor...

De dieren zijn er altijd voor elkaar, zeker als het eens niet meezit. Ze zorgen voor troost en gezelschap als iemand verdrietig of wanhopig is, niemand hoeft zich alleen te voelen. Ze helpen elkaar; zo stelt de olifant de sombere krekel vrolijk voor om samen in een boom te klimmen, en heeft de sprinkhaan in zijn winkel gelukkig nóg een dag voor de eendagsvlieg.Sommige dieren kunnen ook gewoon niet zonder elkaar, zoals de slak en de schildpad in hun eeuwige wedstrijd wie het langzaamst is, of...

‘Als ik zeg dat ik op reis ga,’ vroeg de mier aan de eekhoorn, ‘word jij dan verdrietig?’Ze zaten aan de oever van de rivier en keken naar de overkant. Het was zomer, de zon stond hoog in de lucht en de rivier glinsterde.‘Ja,’ zei de eekhoorn, ‘dan word ik verdrietig. Maar als ik dan zeg dat je niet mag gaan, word jij dan boos?’

In Zorg goed voor jezelf bracht Toon Tellegen zijn troostrijkste dierenverhalen bijeen, voor iedereen die op reis gaat of juist thuisblijft.