‘Wat goed is, stijgt boven de etiketten uit,’ schreef De Morgen over Het moest maar eens gaan sneeuwen, het overrompelende poëziedebuut van Tjitske Jansen waarin ze als met de ogen van een kind keek naar haar ervaringen in heden en verleden. In Koerikoeloem beschreef ze haar persoonlijke geschiedenis in sprookjesachtige observaties. Ook Voor altijd voor het laatst heeft een persoonlijke inslag – maar nu drukt Tjitske Jansen zich uit in proza. Met scherpe blik en een even ontroerend als...

Het moment dat een kind opeens weet: ik besta. Weinigen weten de taal te vinden om die ervaring op te schrijven; Tjitske Jansen kan dat. Kraakhelder: ‘Als elfjarige kwam ik op een middag de trap af en wist ik dat ik er was en er niet meer zomaar niet kon zijn. Ik bestond. Daar had ik zelf niet zoveel over te zeggen.’ Zoals uit de titel zowel vervreemding als aanvaarding spreekt, zo is de ‘ik’ even ontredderd als wijs, even verward als begripvol.

Die ‘ik’ is een kind dat zich vrage...