De titels van haar voorgaande bundels Dat was dat (2008) en Wissen (2011) suggereren dat Anneke Claus gedichten schrijft om afscheid te nemen, op te ruimen, af te sluiten. In haar nieuwe bundel, waar ze vijf jaar lang op broedde, begraaft ze een hele stoet mannen die in haar leven een rol spelen of hebben gespeeld en legt ze uiteindelijk ook zichzelf onder de zoden. Soms wordt het leven hemelhoog juichend gevierd, in andere gedichten wordt er minutieus verslag gedaan van de moeizame zoektocht...

In de caleidoscopische bundel De (t)huiszittergod onderzoekt Jonathan Griffioen het wezen van de waanzin. Hij fantaseert over de binnenwerelden van de échte thuiszitters. Niet de dichters die twee lockdowns lang thuis hebben gezeten, maar de letterlijke redelozen, zij die nooit geleerd hebben te spreken en die een prachtige poëtische binnenwereld hebben opgebouwd, zo groot dat de buitenwereld erin past. Griffioen weet als geen ander de lezer deze binnenwerelden binnen te voeren.

Was will das Weib? vraagt Marie Claus zich af in haar nieuwe bundel Hier huizen draken. Ze doet verslag van haar reis naar de rand van de kaart, naar daar waar het licht van de Rede begint te haperen en de intuïtie het moet overnemen. Tastend in het duister, met de geconcentreerde aandacht en het geduld van een weefster, probeert ze een dialoog aan te gaan - met andere dichters, familieleden, (ex-)geliefden, en met zichzelf. In deze even kwetsbare als onstuimige bundel zoekt Claus naar een t...

Dat ik verliefd aan het worden ben

is goed nieuws voor de poëzie

misschien

maar slecht nieuws voor mij persoonlijk

hoogstwaarschijnlijk

Hoewel Johannes van der Sluis de liefde eerder volledig had afgezworen, wordt hij in Profane verlichting tóch weer door haar gegrepen. Elke woensdagmiddag na therapie keert hij naar hetzelfde café in Rotterdam, waar een intrigerend barmeisje zijn bestaan verlicht. In deze derde bundel doet de dichter op intense wijze verslag van een jaar waarin alles stillag en...