Na de dood van 'haar betere ik', haar man en schrijver Karel Glastra van Loon, behoorde Karin tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Op zijn veel te vroege dood volgde een periode van vallen en opstaan, waarin het verlies als zoutzuur doorvrat. Bovenaan haar ergernissenlijstje stond het goedbedoelde zinnetje 'Je mag mij altijd bellen'. Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kón bellen, omdat je alleen maar denkt: Nee, het gaat niet. Zij moeten mij bellen!Het duurd...