Vijf jaar oud was Jennie toen haar vader de hand aan zichzelf zou hebben geslagen. Nu alweer twintig jaar geleden. Zij heeft nooit in die zelfgekozen dood willen geloven. Haar broer Max, die destijds tien was, praat niet graag over vroeger. Maar Jennie kan het verleden niet laten rusten.

Hun vader kijkt vanuit het hiernamaals toe op het leven van zijn dierbaren. Hij heeft de antwoorden op Jennies vragen, maar niemand hoort de doden. En als bij moeder alzheimer wordt geconstateerd, beseft Jenn...

`Helder, ritmisch, humorvol en soms indringend in de weergave van de gedachtespinsels. de Volkskrant

Sinds Esther Gerritsen haar columns voor de VPRO Gids schrijft, krijgt de redactie van de gids veel meer lezersreacties dan ze gewend was. Bijval voor de schrijfster, adviezen, vragen, verwonderde reacties. Niet zo vreemd, want wat Esther Gerritsen schrijft vindt altijd respons. Door haar opmerkelijke manier van kijken naar het alledaagse, haar heldere en scherpe pen en haar rijke fantasie....

Op de dag van de verhuizing besluit ze dat ze toch niet gaat. Dat ze wil blijven. Dat er niets mag veranderen.

Ze sluit haar vriend op zolder op en praat tegen hem. Hij kan niet bewegen. Ze heeft hem dat onmogelijk gemaakt. Hij kan niet praten. Ook dat heeft ze hem onmogelijk gemaakt. Ze wil hem niet beter leren kennen dan ze al doet. Ze wil hem opnieuw zien. Als vreemde. En ze wil niet verder. Ze wil dat het stopt op het hoogtepunt.