Nu heden, straks verleden,

vergleden in de duisternis van de Tijd.

Iets van niets, de N van Nu,

die in Niets verglijdt.

‘Zo dichtte onlangs mijn buurman, markies De Canteclaer. Tijd is een raar iets, wil ik maar

zeggen. Zodra ik “nu” heb gezegd, is dat alweer verleden tijd, als iemand begrijpt wat ik

bedoel.

Met Joost roei ik zelfs tegen de tijd in, en zet hem stil. Het is wonderlijk wat een heer vermag!

Joost figureert trouwens prominent in dit boekwerk, waarin hij niet alleen door de ...