Gerrit Komrij debuteerde vijftig jaar geleden met poëzie die voor die tijd zeer opvallend en afwijkend was: vormvaste en virtuoze gedichten, met een hang naar het absurde. Komrij’s werk ontwikkelde zich van frivole ongrijpbaarheid naar groeiende ernst, een donkergrijs getinte visie op het ondermaans bestaan.

‘Ik was verliefd op jouw durf. Ik was geïmponeerd door jouw technische bravoure.’ Tom Lanoye

‘Ik ken geen dichter bij wie de versplintering zo mooi opbloeit in vormvaste verzen....

In het verlangen naar een nieuw leven, weg van het gekonkel in Amsterdam, vertrekt Gerrit Komrij in 1984 naar Portugal.

In Alvites, een door de wereld vergeten plek in de bergen van Trás-os-Montes, heeft hij een majestueus palácio gevonden, en daar wenst hij met zijn partner Charles Hofman tot aan zijn dood te blijven.

Maar in die zinderende idylle, waarin hij kan wandelen, wegdromen en verdwalen, verschijnen langzaam de eerste scheurtjes. Na de vierde winter komt er abrupt een einde aan ...