‘Eigenlijk wil ik gewoon elke morgen wakker worden en niks weten en gaan schrijven.’

Dat zegt Remco Campert, de virtuoos terloopse dichter die altijd zijn vinger aan de pols van de tijd heeft gehouden. Het verhaal van zijn leven loopt van de naoorlogse avant-garde via feestende jongeren rond het Vondelpark en toenemende publieke zichtbaarheid naar de stilte van een werkkamer. Er was de afwezige vader, er kwamen en gingen grote liefdes, maar altijd bleef het schrijven, dicht op de eigen huid.

Mirjam van Hengel, die eerder het succesvolle Hoe mooi alles (2014) publiceerde over de liefde tussen Leo en Tineke Vroman, sprak wekelijks met Campert en kreeg inzage in al zijn papieren. Ze schreef een portret over de man die al meer dan een halve eeuw het Nederlandse literaire landschap kleurt, die even graag alleen is als in gezelschap, even lui als productief, even opgeruimd als melancholiek, even betrokken bij de wereld als onverstoorbaar zichze...

De dag dat Mirjam van Hengel een column las waarin Dola de

Jong had geschreven dat ze een nieuw leven begon en dat de

hele vroegere mikmak haar geen laars meer kon schelen, wist

ze: daar wil ik meer van weten. Ze begon een zoektocht die

leidde langs Dola’s vrijzinnige Amsterdamse jaren, de vlucht

voor Hitler naar Tanger en haar broze eenzaamheid in de straten

van New York. Er ontvouwde zich een leven van onverwoestbare

energie en diep verdriet: het verhaal van een vrouw

die wilde schrijven,...