Ontelbaar zijn de keren dat we de kroeg indoken om te filosoferen en onze Weltschmerz te vergeten (of er net in te duiken). Vlieg ik soms te hoog in de sferen van het Absurde, haalt hij me terug met zijn Realisme. Vaak schrijft Decock genadeloos over zichzelf en de wereld die hem omringt en doorprikt hij zijn illusies (die vaak ook de onze blijken). Tegelijk put hij uit zijn herinneringen van de eigen jeugd aan de Belgische kust waar verhalen vol weemoed maar ook troost uit voortkomen.

-Briek...

Er zit schoonheid in onze miserie. Zelfs al willen we het niet toegeven. We praten er niet graag over en we vervloeken onszelf voor onze negatieve emotie. Het is oké om je slecht te voelen, want zelfs daar zit waarde in.

Lees deze bundel zonder echt stil te staan bij de betekenis van de woorden en beelden. Laat het allemaal over je stromen als een geheel. Voel wat er hier gevoeld wordt.

Meer is er niet nodig.

Leedwezen is een werk dat veel van de ziel heeft gevraagd. Het heeft tegelijkertijd de geest tot loutering gebracht. Catharsis is dan ook de reden waarom Sander Decock schrijft. Door de sombere gedichten wordt de dag steeds lichter.

Leedwezen brengt thema's naar voor waar men niet zo graag over spreekt zoals verlies, eenzaamheid, pijn, verval, existentie en overgave. Deze thema’s lijken steeds terug te komen in de werken van Sander Decock, maar lijken nog meer kracht te krijgen in het boek...

Een lofzang en klaagzang van melancholie. De realiteit lijkt steeds verder weg te vallen; voor je het weet slaat ze je in het gezicht. De hypocriet staat in een wereld waar het altijd vijf voor twaalf is.

Een intermezzo in het leven , een rustig moment wanneer het buiten regent, de bries, de druppel, de dauw, de mist. Zelfs al is het allemaal vergankelijk, ze blijven je bij.

Dat is de schoonheid.