Na mijn eerste boek "Ik ga mijn eigen weg....maar met jullie!" borrelden er nog onbesproken thema's bij me naar boven die ik wil beschrijven. Misschien af en toe lichte herhaling, maar vanuit andere hoek. Rouwen is complex, missen ook en begrijpen wellicht nog complexer. Maar sommige dingen kun je lichter en duidelijker maken. De dood is een vervelend onderwerp, maar een kort woordje en het voelt zoveel lichter als het bespreekbaar is.

Ik dacht te weten hoe ik zou reageren als mij dit grote verdriet zou overkomen. Maar ik heb mezelf niet herkend.

Ik deed dingen die ik niet had verwacht en ik voel dingen die ik allang niet meer had herinnerd.

Met het gaan van zijn liefde verloor ik mezelf en door dit te schrijven hoop ik een nieuwe ik te creëren, maar

hoop ik ook dat anderen zich herkennen en een gevoel van erkenning krijgen voor hun eigen verdriet.

Schaam je nooit erover te praten. Hou je geliefde in jouw geest levend. Da...

Hoeveel mensen zwijgen in hun rouwperiode, omdat anderen dat het liefste hebben. Ze passen zich aan, lachen wanneer er gelachen zou moeten worden en huilen alleen thuis. De geliefde is dood, maar jij gaat het daardoor van binnen. Je bent niet meer dezelfde, maar vorm zelf je nieuwe ik. En zwijg niet, tenzij je daar zelf voor kiest. Noem de naam van je geliefde altijd.