Tibullus (ca. 54 - 19 v.Chr.) stierf jong, met achterlating van een klein oeuvre liefdespoëzie, gericht aan jongens en vrouwen. In de burgeroorlog die losbarstte na de moord op Julius Caesar verloor zijn familie haar landerijen. Deze ervaring maakte van Tibullus een Romeinse variant van een poète maudit, een man die hunkert naar de grote liefde, veiligheid en stabiliteit. Tegelijk is hij bitter, tegendraads en spotziek.

Soepel zwenkt Tibullus in zijn poëzie van intense liefdeslyriek naar ...

Ik zeg niet dat ik Pools ben

al is het maar van de grond tot de knie

zoals mijn moeder tot haar navel

nooit zegt dat ze Pools is zoals mijn oma

haar Pools-Duitse accent ontkent.

Ik zeg niet dat ik Engels ben

alleen omdat ik een kind was op het eiland

dat zich steeds verder terugtrekt

heimwee een hammock

waar ik niet meer in pas.

[...]

Ik zeg niet dat alleen mleko klokkend

op mijn tong mijn keel verklikt

je kunt erin schommelen tot de sickness

een schip loswrikt dat wacht! niet

op mij wacht