De schilderijen zijn ijl en teder, de sculpturen krachtig en stoer. Transparant en concreet. Intiem en monumentaal. De tegenstellingen zijn groot in het oeuvre van Piet Warffemius (Den Haag, 1956). Toch liggen schilderijen en sculpturen dichter bij elkaar dan op het eerste gezicht lijkt.

De schilderijen beginnen bij observaties in de tuin, een park, altijd buiten in de natuur. Wat hem interesseert is het kleine. Dat enkele takje, met een blaadje, een knop, een vruchtbeginsel. Warffemius: ‘...

Ze ademen een bedachtzame poëzie, de schilderijen van Edwin Smet (1972). Ze zijn teer van kleur, maar tevens bij tijden buitengewoon explosief. Geschilderd met acrylverf, die een geraffineerde zelfwerkzaamheid aan de dag legt en waar de schildershand niet alles over te zeggen heeft. Goedkope tape levert een onbetaalbare bijdrage.

We zien bomen. Nooit zijn ze alleen, altijd met meer. Er is ook vaak wel iets van een ven te zien. Maar zijn het daadwerkelijk landschappen? Hoe verhalend is het we...

Frank Hutchisons schilderijen bevatten tal van elementen, vormen, objecten, taferelen, die meer of minder rechtstreeks verwijzen naar de ons omringende werkelijkheid, maar daar tegelijk min of meer

afstand van nemen. Door de strakke ordening, door hun onderlinge samenhang, door de stilering,

bereikt hij een beeld dat geloofwaardig is, realistisch oogt en toch enigszins vervreemdend werkt.

Hutchison levert hiermee zodanig commentaar op de dingen dat we er anders naar gaan kijken. Hij

werkt sch...

Loes Ham - Schaduw van de Lichtval

Loes Ham (Rotterdam, 1953), maakt materieschilderijen, werk waarop door gebruik van een medium, pigment en minder voor de hand liggende materialen als zand, gips of papier een meer of minder krachtig reliëf ontstaat. Bij de totstandkoming speelt toeval een grote rol. Ham beschikt over een ezel, die ze kan kantelen waardoor het nog vloeibare medium in beweging komt en onverwachte vlakken, lijnen en oneffenheden ontstaan. Het is een proces van sturen en losla...

Het zijn vaak enigszins verloren plekken en al te gewone, banale dingen, die de aandacht trekken van Gies Backes (Venlo, 1977). Een ouwe caravan, een deels overwoekerde motorboot, een rijtje afvalcontainers, een gehavend stuk vloer, een perk agaven. Door de bijzondere penseelvoering herkenbaar, maar niet fotografisch scherp geschilderd in zich enigszins terugtrekkende kleuren. Mensen lijken er net voor de komst van de schilder te zijn vertrokken. Onwillekeurig stelt de kijker er zich geen gal...