Wat als ik besluit om niet te schrijven

over de grondstof

over oneindige grijstinten

over bouwmaterialen?

Wat als ik schrijf over wat het woord met me doet

over dromen

over ruimte innemen

over ruimte geven

over ruimte wegnemen.

Wat als ik het woord de toestemming geef

om onder mijn huid te kruipen

om mijn schoenen te vullen met lood

om me aan de grond te nagelen.

Om het als een grijs deken over me

te laten neerdalen

om een hoofdstuk in mijn leven af te sluiten.

Volgens mij ziet dat er dan...