Naakt in de vliet springen. Heel hard gillen. Op de grond vallen en kermend door de modder rollen. Dat is wat Nicolien Mizee denkt als iemand haar goedbedoeld de snelste route probeert uit te leggen van A naar B. Mizee kampt al van kindsbeen af met een verlammende verdwaalkwaal. Dat maakt elke wandeling tot een schier onmogelijke opgave. Tot ze de beschikking krijgt over een TomTom en de route intypt naar de Zuidpier in IJmuiden.

Die wandeling kent maar één optie: heen en terug. Ze loopt t...

Als iemand de statuur van het essay in Nederland hooghoudt, dan is het Tijs Goldschmidt. Hij toont aan dat het genre niet moeilijk is, maar juist een sprankelende uitdaging om mee te denken. Goldschmidts essays zijn voor alle zintuigen en kunnen alleen op het puntje van de stoel genuttigd worden.

De jury van de P.C. Hooft-prijs omschrijft Tijs Goldschmidt als een essayist pur sang: ‘Hij schrijft nooit zomaar een populairwetenschappelijke verhandeling, hij bedrijft literatuur. Hij formuleert...

Weinig Nederlanders konden zo helder en scherp, zo tegendraads en geestig schrijven als Karel van het Reve (1921–1999). Hij schreef over de meest uiteenlopende onderwerpen, van de Russische literatuur (zijn vakgebied) tot de psychoanalyse, van de vraag of het Nederlands teloorgaat tot de Sonate facile van Mozart.

Deze bundel bevat korte stukken en langere essays. Van het Reve kon zijn tijdgenoten choqueren, bijvoorbeeld met de Huizingalezing uit 1978 over literatuurwetenschap, maar stak oo...

De wonderlijke stilte van de dode. Dat is het eerste waarover Marjoleine de Vos zich verwondert als ze het levenloze lichaam ziet van een man van wie ze zielsveel heeft gehouden. Er is geen warmte meer in dat lichaam, geen beweging, geen geruis van ademhaling, geen hart dat nog klopt. Er is alleen nog een omhulsel, een voor eeuwig zwijgend ding, waar je, als je je gêne overwint, tegenaan kunt praten.

Hoe laat een onpeilbaar verlies zich vertalen? Laverend tussen verzet en berusting, ongeloo...

Zolang Inge Schilperoord zich kan herinneren is ze krampachtig bang. Niet bang voor het Grote Niets dat volgt op haar eigen dood, maar voor de dood van haar naasten. En dan meer in het bijzonder van haar schrandere en autonome oma, met wie ze een bijzonder hechte band heeft.

Bijna drie jaar geleden overleed Schilperoords oma. Om zich te dwingen vertrouwd te raken met haar dood, bezoekt ze regelmatig haar graf op Oud Eik en Duinen in Den Haag, een van de mooiste en oudste begraafplaatsen van ...