Er zijn levensbeschouwingen en culturen die leren dat het bestaan niet ophoudt na de dood. In onze westerse cultuur echter gaan velen ervan uit dat alles eindigt met de fysieke dood. Vaak ook hoor je zeggen: 'lk zie het wel als het zover is.'En als ons bestaan na de dood toch een vervolg krijgt? Kunnen we dat dan na het sterven wel waarnemen? Hoe kunnen we herkennen wat we niet kennen? En zouden we ons dan niet op die 'reis' willen voor­bereiden, zoals we ons ook voorbereiden op onze aardse ...

Liefde is gekend worden in je diepste kern. De weg van de liefde bewandelen is een inwijdingsweg, in deze en komende eeuwen. En die weg is niet alleen weggelegd voor de enkeling, maar voor de hele mensheid.

Met berouw begint de vereffening van het verleden, met vergeving de scheppende toekomst. Een weg van diepten en hoogten, een weg van vallen en opstaan, van loutering en het brengen van offers. Vergeven brengt ons tot de liefdeskern in onszelf.

Ook vergeving schenken aan iemand die overlede...

In deze tijd hebben wij de opgave een brug te bouwen naar het geestelijke rijk waar de gestorvenen leven. Die hemel is niet ver weg, maar bevindt zich om ons heen. Onze overleden dierbaren zijn dus vlakbij ons. Het is van levensbelang om ons bewust te worden van deze omstandigheid. Alle gestorvenen hebben behoefte aan contact en ondersteuning van onze kant, maar zij zijn zelf ook in staat om ons te helpen en bij te staan. De ondersteuning is dus wederzijds. Als wij straks bewoners zullen zijn...