Bij toeval stuit Joris van Casteren in 2018 op een merkwaardig archief, gevuld met dagboeken van honderden onbekende mensen. Het Nederlands Dagboekarchief blijkt vele stemmen te bevatten van ‘gewone’ Nederlanders die onvoorstelbare gebeurtenissen

meemaken. Het dagboek is voor hen een schuilhut waarin ze zich langzaam terugtrekken en op gevaarlijke wijze vervreemden van de wereld, hopende dat een lezer in de verre toekomst hun ongehoorde verhalen verder zal vertellen.

Vijf jaar lang stort Va...

Het thema eenzaamheid laat niemand onberoerd. Joris van

Casteren is er, misschien omdat hij als baby wekenlang in een

couveuse lag, afgescheiden van enig menselijk contact, door gefascineerd:

in al zijn boeken komt het thema in verschillende

gedaanten aan de orde.

In 2018 trad hij aan als coördinator van de stichting De Eenzame

Uitvaart, die overledenen zonder familie of sociaal netwerk een

bijzonder saluut brengt met een persoonlijk gedicht. De wereld

van eenzame mensen, die normaal volstre...

Het is nog donker, een stoptrein rijdt van Nijmegen naar Roermond. Bij een overgang in het bos bij Malden gaan een moeder en haar dochter met vijf honden op de rails staan. Het ochtendlicht onthult een gruwelijke ravage, één hond heeft zich losgerukt, agenten treffen het dier zachtjes jankend aan.

Joris van Casteren sprak met de machinist, reizigers, rechercheurs, ooggetuigen, nabestaanden, medewerkers van de uitvaartonderneming en talloze anderen over de ochtend van maandag 28 november 201...

Piet van der Molen is een kinderloze vrijgezel die nooit heeft gewerkt en

altijd thuis is blijven wonen, in het Zuid-Limburgse dorp Oirsbeek.

Broers of zussen heeft hij niet. Na de dood van zijn vader verlangt moeder

dat Piet diens plaats inneemt.

Als moeder in de snikhete zomer van 2013 overlijdt, besluit Piet haar in

huis te houden. Hij blijft gesprekken met haar voeren, zijn verdriet is

groot. Tweeënhalf jaar later staan er twee agenten bij hem op de stoep.

Een paar uur later kijkt de str...

Koos Breukel fotografeert zijn oudste zoon Casper sinds diens geboorte in 2000. Het resultaat is een reeks intieme en soms ontroerende portretten, die niet alleen Casper in verschillende fases van zijn leven laten zien maar ook de band tussen vader en zoon reflecteren. Breukel is van mening dat zijn portretten altijd ook iets van de fotograaf zelf reflecteren en in deze persoonlijke serie is dat natuurlijk nog sterker. Consequent bleef hij de opgroeiende jongen portretteren. Dit jaar wordt Ca...