Je moet enige moed hebben om poëzie te schrijven zoals Benno Barnard dat doet in 'Het Trouwservies'. In ogenschijnlijk regelmatige vormen, met eruditie en een liefde voor het klassieke, lijkt het erop dat Barnard niet bang is om zich buiten zijn tijd te

plaatsen. En dat is ook zo: de ware poëtische taal is geen taal van nu, maar taal van gister en morgen. Maar wie denkt dat de dichter zich in Het trouwservies aan de werkelijkheid probeert te onttrekken, vergist zich deerlijk. Dat kan ook he...

‘Vandaag was ze er weer – ze wees stralend op de fles en kirde in haar zelfbedachte Volapük: “Môssieu Benno trrouv wodka beaucoup lekkerrr!” Op haar tong, die deze vijfvoetige jambe spontaan produceerde, maakte haar erotische r een koprol, en toen nog een; ik beleefde een nuchtere dronkenschap; heel even was alles poëzie.’

Dit is geen essaybundel over poëzie, maar een boek over de werkelijkheid zoals de schrijver die beleeft, gelardeerd met de meest uiteenlopende citaten uit de ...