Op het ritme van korte zinnen en flarden van gesprekken neemt Pierrine Poget ons in Fundamenten mee naar het verleden en de boerderij waar ze opgroeide. Ze roept de kindertijd op, de natuur met haar weelde aan planten en dieren, de mensen die een stempel hebben gedrukt. We vergezellen haar naar de rivier, het bos of de weiden, of naar het huis met het erf, de keuken, de slaapkamer… De verleden tijd overheerst, en zelfs als de tegenwoordige of toekomende tijd wordt gebruikt, gaat het over di...